لوید میلز، مرد ۳۲ ساله مبتلا به اوتیسم، فلج ذهنی و بیماری کلیوی، به مدت ۸ ماه در بیمارستان گریدی ممورال، در آتلانتا محبوس شد. این در حالی است که طبق قانون، آمریکایی‌های دارای معلولیت و حکم دادگاه عالی آمریکا در پرونده اولمستد، او حق قانونی زندگی در محیط اجتماعی با حمایت‌های لازم را داشت.
میلز که از اقامت طولانی مدت در اتاق کوچک و کسل‌کننده بیمارستان خسته شده بود، در ماه فوریه به دلیل توهمات شنیداری و افکار خودکشی از خانه گروهی محل سکونتش به بیمارستان منتقل شد. او در این‌بارە گفتە بود: "بودن در اینجا از نظر روحی، جسمی و عاطفی به من کمکی نمی‌کند." میلز خواستار بازگشت به خانه گروهی یا محیطی اجتماعی بود که بتواند مراقبت‌های لازم را دریافت کند.
با وجود حق قانونی میلز برای زندگی در جامعه، سازمان دولتی مسئول مراقبت از او بیش از ۸ ماه برای انتقالش زمان صرف کرد. سوزان واکر گویکو، مدیر پروژه ادغام معلولیت در انجمن کمک حقوقی آتلانتا، این وضعیت را "اورژانسی" توصیف کرد و گفت: "هر زمان که فردی مجبور به زندگی در محیطی جدا از جامعه باشد، وضعیت وخیمی است."
در سال ۲۰۱۰، وزارت دادگستری آمریکا علیه ایالت جورجیا شکایت کرد تا این ایالت را مجبور به اصلاح سیستم خود کند. جورجیا موافقت کرد که افراد را صرفاً به دلیل معلولیت‌های رشدی در بیمارستان‌های ایالتی نگهداری نکند و از مدیکید برای پرداخت هزینه مراقبت‌های اجتماعی استفاده کند. با این حال، پس از گذشت نزدیک به ۱۵ سال، این اصلاحات هنوز به طور کامل اجرا نشده‌اند.
از زمان توافق با وزارت دادگستری، جورجیا نزدیک به ۵۲۱ میلیون دلار در خدمات اجتماعی سرمایه‌گذاری کرده است. با وجود این سرمایه‌گذاری قابل توجه و بهبودهایی در خدمات ارائه شده، سیستم مراقبتی جورجیا همچنان با کاستی‌هایی مواجه است. این شکاف‌ها اغلب افرادی مانند میلز را محصور می‌کند و از حمایت‌های مناسب اجتماعی محروم می‌سازد.
کوین تنر، مدیر اداره بهداشت و معلولیت‌های رشدی جورجیا، اظهار داشت که تعداد افراد گرفتار در بیمارستان‌ها زمانی به ۳۰ نفر در روز می‌رسید، اما اکنون به دلیل افتتاح دو خانه بحران برای افراد دارای معلولیت‌های رشدی، این تعداد به حدود ۱۵ نفر کاهش یافته است.
اقامت طولانی مدت میلز در بیمارستان نه تنها بر سلامت روانی و جسمی او تأثیر منفی گذاشت، بلکه منجر به از دست دادن پوشش مدیکید او نیز شد. در اواخر اکتبر، پس از ۸ ماه بستری در بیمارستان، میلز به یک خانه گروهی در میکن منتقل شد. اما متأسفانه، اقامت او در آنجا کوتاه بود و تا اواسط نوامبر، تنها چند هفته پس از انتقال، او دوباره در بیمارستان بستری شد.
مدیکید یک برنامه بیمه درمانی دولتی در ایالات متحده آمریکا است که برای افراد و خانواده‌های کم‌درآمد طراحی شده است. این برنامه بزرگ‌ترین منبع تأمین بودجه خدمات بهداشتی و پزشکی برای افراد کم‌درآمد در آمریکا محسوب می‌شود. مدیکید به صورت مشترک توسط دولت‌های فدرال و ایالتی تأمین مالی و مدیریت می‌شود. هر ایالت برنامه مدیکید خود را اداره می‌کند و می‌تواند معیارهای واجد شرایط بودن را تعیین کند. افرادی که می‌توانند از مدیکید استفاده کنند شامل بزرگسالان کم‌درآمد، کودکان خانواده‌های کم‌درآمد، افراد دارای معلولیت‌های خاص، زنان باردار کم‌درآمد و سالمندان هستند. مدیکید خدمات متنوعی را پوشش می‌دهد، از جمله مراقبت‌های بیمارستانی، ویزیت پزشک، خدمات سرپایی، تجهیزات پزشکی، خدمات بهداشت روان و داروهای تجویزی.
داستان لوید میلز نشان می‌دهد که علی‌رغم پیشرفت‌های قانونی و تلاش‌های صورت گرفته در ایالات متحده آمریکا، هنوز موانع جدی بر سر راه ادغام کامل افراد دارای معلولیت در جامعه وجود دارد.
سیستم‌های حمایتی در برخی ایالت‌های این کشور همچنان با نقص‌هایی مواجه هستند که حقوق این افراد را نقض می‌کند و نیاز به توجه، سرمایه‌گذاری و تعهد بیشتر از سوی قانون‌گذاران و مسئولان دارد.