گلرخ ایرایی در متنی که از زندان اوین نوشته و در صفحه ایکس او منتشر شده است با یادآوری کشتار میدان ژاله در دوران پهلوی و انتشار تصویر سه زندانی سیاسی کورد اعدام‌شده در شش سال پیش، رامین حسین‌پناهی، زانیار مرادی و لقمان مرادی، به مقایسه سرکوب‌های نظام پهلوی و جمهوری اسلامی پرداخته است.
او به تداوم سرکوب مخالفان توسط حکومت‌های مختلف اشاره کرده و تأکید می‌کند که تنها با تغییر بنیادین ساختار قدرت می‌توان از تکرار تاریخ و ظلم جلوگیری کرد.
با این متن کوتاه، او یاد و خاطره‌ی آنان را گرامی داشته است:
"برای جان‌باختگان ۱۷ شهریور
شش سال از جان‌باختن بچه‌ها می‌گذرد و ۴۶ سال از واقعه‌ی خونین میدان ژاله.
آن از یاد نرفت و این نیز نخواهد رفت."
گلرخ ایرایی از گذر زمان می‌گوید که با وجود تغییر نظام سیاسی، ماهیت سرکوب مخالفان همچنان پابرجاست و این تغییرات تنها در نام‌ها و نمادها بوده است، نه در عمق ساختار.
ایرایی توضیح می‌دهد که نیروی انقلابی پس از انقلاب ۵۷ نتوانست گسستی بنیادین در ساختار قدرت ایجاد کند و حکومت جدید با استفاده از روش‌های سرکوب و حذف مخالفان، مشابه رژیم پهلوی، بر نظام جدید تسلط یافت. به‌تدریج، حکومت اسلامی نیز، همانند پهلوی، نخبگان و گروه‌های اجتماعی را به خدمت خود درآورد و نیروهای مترقی را از صحنه حذف کرد.
ایرایی به شباهت‌های بین رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی اشاره می‌کند؛ از جمله تک‌حزبی کردن جامعه و حذف مخالفان. او از قتل‌عام ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ و اعدام سه زندانی سیاسی در ۱۳۹۷ به‌عنوان نمونه‌هایی از سرکوب مشابه یاد می‌کند و می‌گوید که این نوع سرکوب برای حفظ نظم قدرت ضروری است.
در پایان، ایرایی به این نتیجه می‌رسد که تغییر واقعی تنها با سرنگونی کامل نظام قدرت و واژگون کردن ساختار سلطه امکان‌پذیر است. او تأکید می‌کند که برای رهایی از ظلم و استبداد، باید تمامی نمادهای تسلط، از شاه گرفته تا ولی‌فقیه، از میان برداشته شوند. ایرایی با این متن یاد جان‌باختگان این مبارزات را گرامی می‌دارد.