خبر

راز طول عمر در دنیای حیوانات؛ چرا گونه‌های اجتماعی بیشتر عمر می‌کنند؟

پژوهش جدیدی از دانشگاه آکسفورد نشان می‌دهد که گونه‌های حیوانی با رفتارهای اجتماعی‌تر، عمر طولانی‌تری دارند و دوره باروری آنها نیز بیشتر است. این مطالعه که طیف وسیعی از گونه‌های جانوری از عروس دریایی تا انسان را شامل می‌شود، اولین پژوهش جامع در این زمینه است.

پروفسور راب سالگوئرو-گومز، متخصص گروه زیست‌شناسی دانشگاه آکسفورد و سرپرست این تحقیق، با بررسی ۱۵۲ گونه جانوری از گروه‌های مختلف تاکسونومیک شامل پرندگان، پستانداران، حشرات و مرجان‌ها، ارتباط بین اجتماعی بودن و ویژگی‌های مختلف چرخه زندگی مانند طول عمر، زمان بلوغ و طول دوره باروری را مورد ارزیابی قرار داد.

نتایج این مطالعه نشان داد که گونه‌های اجتماعی‌تر عمر طولانی‌تری دارند، دیرتر به بلوغ می‌رسند و احتمال موفقیت تولیدمثلی آنها بیشتر است. اگرچه این گونه‌ها ممکن است در سازگاری با محیط‌های به سرعت در حال تغییر مشکلاتی داشته باشند، اما به عنوان یک گروه، انعطاف‌پذیری بیشتری از خود نشان می‌دهند.

این پژوهش همچنین آشکار کرد که اجتماعی بودن بر کاهش توانایی تولیدمثل یا بقای حیوانات با افزایش سن (پیری) تأثیر می‌گذارد. برای مثال، متحدان اجتماعی ممکن است به محافظت در برابر شکارچیان کمک کنند و طول عمر را افزایش دهند، اما استرس ناشی از سلسله مراتب اجتماعی و درگیری‌ها می‌تواند اثر معکوس داشته باشد.

پروفسور سالگوئرو-گومز می‌گوید: "اجتماعی بودن جنبه اساسی بسیاری از حیوانات است. با این حال، ما هنوز شواهد فرا تاکسونومیک از هزینه‌ها و مزایای اجتماعی بودن نداشتیم. در اینجا، با استفاده از تعداد بی‌سابقه‌ای از گونه‌های حیوانی، این کار نشان داده است که گونه‌های اجتماعی‌تر (اکثر میمون‌ها، انسان‌ها، فیل‌ها، فلامینگوها و طوطی‌ها) طول عمر و دوره‌های تولیدمثلی طولانی‌تری نسبت به گونه‌های منزوی‌تر (برخی ماهی‌ها، خزندگان و برخی حشرات) دارند."

مطالعات قبلی در این زمینه عمدتاً بر گونه‌های خاص یا گروه‌هایی مانند پرندگان یا برخی پستانداران متمرکز بوده است. این پژوهش جدید با گسترش دامنه مطالعه به طیف وسیعی از گونه‌های جانوری، دیدگاه جامع‌تری را ارائه می‌دهد.

برخلاف مطالعات پیشین که اجتماعی بودن را به صورت دوگانه (اجتماعی یا غیراجتماعی) طبقه‌بندی می‌کردند، این پژوهش جدید اجتماعی بودن را به عنوان یک طیف در نظر گرفته است. این طیف شامل شیوه‌های "میانه" اجتماعی بودن مانند گله‌ای (مثل گاومیش‌ها، گورخرها، پرندگان گله‌ای)، اشتراکی (مانند پرندگان مارتین بنفش) یا مستعمره‌ای (مانند پرندگان لانه‌ساز، برخی زنبورها، پولیپ‌های مرجانی) می‌شود.

این یافته‌ها می‌تواند کاربردهای مهمی در زمینه‌های مختلف از جمله حفاظت از گونه‌های در معرض خطر و درک بهتر تکامل رفتارهای اجتماعی داشته باشد.

برو بە دکمە بالا