عکسی از وریشه مرادی سربرگ امروز روزنامه ینی اوزگور پولیتیکاست با این تیتر که "باید مثل تو زندگی کرد وریشه."

بخشی از یادداشت این روزنامە دربارە وریشە مرادی:

وریشه مرادی که در دامنه کوه‌های زاگرس به دنیا آمده بود، زمانی که تصمیم گرفت برای مردم کردستان بجنگد، خودش زخم‌های فراوانی برداشت اما مرهمی بر زخم‌های دیگران شد.

او که زندگی پر زرق و برق اروپا را انتخاب نکرد، در سرزمین خود ماند و برای مردمش به سفری طولانی رفت، در نامە خود می‌نویسد "زندگی در کردستان یعنی زندگی بدون ضمانت‌های قانونی، اقتصادی، سیاسی و آموزشی، یعنی بیکاری، فقر، تبعیض، دستگیری، شکنجه، اعدام و کشتار کولبرها."

اینجاست که برای از بین بردن بی عدالتی این سوال مطرح می شود که چگونه زندگی کنیم؟ وریشه به دنبال پاسخ سوال خود بود.

او در دوران دانشجویی، یک ورزشکار بود که به تلاش جمعی پرداخت. وریشه در انجمن‌ها، نهادهای غیردولتی و گروه‌های دانشجویی برای زنان، کودکان، جوانان، قربانیان مواد مخدر و کسانی که نمی‌توانستند به مدرسه بروند کار می‌کرد.

او بعدها به عضویت جامعه زنان آزاد کردستان، کژار درآمد. خستگی ناپذیر تلاش کرد تا فلسفه رهبر عبدالله اوجالان را در همه جا گسترش دهد، برای ساختن جامعه‌ای دموکراتیک، برای محافظت از هویت های انکار شده و برای اینکه صدای زنان باشد.

هنگامی که تبهکاران داعش با حمله به روژاوا سعی کردند تاریکی خود را بر خاورمیانه بگسترانند، وریشه مرادی به عنوان یک فعال زن، برای صلح و دموکراسی به کوبانی رفت و در جنگ با داعش فریاد "ژن ژیان آزادی" سر داد.

از آنجایی که او در جنگ مجروح شد، برای فعالیت‌های مدنی به شرق کردستان بازگشت. وریشه مرادی در فهرست مرگ "میت"، سرویس جاسوسی ترکیه قرار گرفت، زیرا در پیروزی تاریخی کوبانی سهیم بود.

او مردادماه پارسال در ورودی شهر سنه توسط نیروهای نیروهای وزارت اطلاعات رژیم ایران بازداشت شد و به مدت ١٣ روز در بازداشت تحت شکنجه های جسمی، روانی و جنسی قرار گرفت. وریشه سپس در بند ٢٠٩ زندان اوین به گروگان گرفته شد و ٤ ماه برای تحمیل جاسوسی تحت ظلم و شکنجه قرار داشت.

او که با اتهامات سیاسی محاکمه شد، در زندان ساکت نماند و مبارزه کرد. علیه احکام اعدام شریفه محمدی و پخشان عزیزی به دادسرا نرفت و این اواخر ٢٠ روز در اعتصاب غذا بود.

وریشه که عمرش را در مقاومت گذرانده بود، رژیم ایران به اعدامش محکوم کرد؛ در حالی که وکلای او در جلسات دادرسی اجازه دفاع نداشتند.

او از روز اولی که برای مردمش وارد این این راه طولانی شد تا هنگامی که حکم اعدام برایش صادر شد، از راهش دفاع کرد و پشیمان نشد.

وریشه در نامه‌ای نوشت: "از کردستان تا بلوچستان، از ایران تا افغانستان تا پایان یافتن انواع ظلم و ستم علیه زنان، تا رسیدن به آرمان های زن زندگی آزادی به مبارزه خود ادامه می دهم."

او شمعی در تاریکی خاورمیانه که ما در آن زندگی می کنیم روشن کرد.